İnsanların hayatında öyle insanlar vardır ki, onun yaşadığını bilmek dahi size bir güven ve yaşama sevinci verir. O, doksan yaşındaki çınarın gölgesi bile bana huzur veriyordu. Ben bir esnaf çocuğuyum arastamızda beni okumaya teşvik eden ve yaşamlarıyla beni çok etkileyen güngörmüş bir insandı Nazmi Dayım. Yüce Rabbim gani gani rahmet eylesin. Canımın bir parçasını daha yaradan kendi katına aldı Allah geride kalanlarına sabırlar eylesin.
“Külli nefsin zâikatü’l-mevt”, yani “Her nefis ölümü tadacaktır.” (bk. Âl-i İmran, 3/185; Enbiyâ: 21/35; Ankebut, 29/57)
Ayrılık bazen acıdır, bazen de tatlıdır. İnsan eğer bir mekândan ayrılıp başka bir yere taşınırken sevdiği kişilerin yanına gittiğini düşünürse, bu ayrılık onu acısıyla yakmaz, tam aksine sevindirir. Çünkü bu gerçekten bir ayrılık değil, bir kavuşmadır, visaldir. O halde ruh ayrılığın tadını tadar. Eğer ölümün bir visal, bir kavuşma olduğunu düşünürse, bu ona tatlı, ölümün ebedî bir ayrılık olduğunu düşünüyorsa bu ona çok acı gelir. Bizler ölümü bir ayrılık değil, sevgiliye kavuşma olarak düşünmekteyiz.
http://www.samsun.bel.tr/kaybettiklerimiz.asp
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.